Twee jonge vrouwen besluiten vrijwillig te gaan werken in een land in oorlog.
Trudel van Reemst de Vries (1914) doet dit vanuit een politiek ideaal. Ze vertrekt in 1937 als verpleegster naar de Spaanse burgeroorlog.
Jolanda Elferink (1972) gaat in 1994 werken in een vluchtelingenkamp in het voormalig Joegoslavië. Bij haar speelt menselijke betrokkenheid een rol.
Trudel van Reemst De Vries gaat op haar 22ste als verpleegster werken in de hospitalen van de Internationale Brigades in Spanje. Dit doet ze uit verontwaardiging over wat er gebeurt met de Spaanse democratische gekozen regering.
Jolanda Elferink is begin twintig als ze gaat werken en wonen in een vluchtelingenkamp op een onbewoond eilandje onder Kroatië. Waterleiding en faciliteiten ontbreken. Samen met drie andere jongeren zet ze een project op; een gemeenschapshuis waar vluchtlingen eigen intitiatieven en activiteiten kunnen ontwikkelen zoals een crèche, kleding maken en Engelse les.
Er zit meer dan een halve eeuw tussen beide vrouwen. Hun motivatie was anders, de oorlogen waren anders, de inzet was anders. Wat bracht deze jonge vrouwen er toe om daadwerkelijk te gaan helpen: wat wilden ze bereiken, wat leverden ze in en en hoe speelde deze ervaring door in hun verdere leven? Documentairemaakster Tamara Miranda bezocht het vluchtelingenkamp in het voormalig Joegoslavië en reisde met Van Reemst de Vries naar het oude ziekenhuis in Spanje.
Tamara Miranda (1969) is studying from 1996 onward on the Dutch Film academy. Before she graduated on Photography on the Art Academy of Den Haag, and studied on the St.Joost Audiovisual arts for two years.
